Vanuit een hangmat

Daar zitten we dan, of eigenlijk liggen we dan in een hangmat. Even lekker bijkomen van de afgelopen dagen.

We beginnen nu steeds beter de gebruiken onder knie te krijgen. We weten eindelijk wat we moeten doen met al die tortillas die je overal bij krijgt en ook de bonen kunnen zo af en toe de weg naar onze maag vinden.

Terug waar we de vorige keer eindigde, Gracias.
In de buurt van Gracias ligt een mooi en groot nationaal park (Parque Celaque) wat wij hebben bezocht. De rit van een half uur in een tuk-tuk was behoorlijk ruw aangezien  90% van de rit over onverharde weg ging. Eenmaal bij de ingang van het park werden we afgezet en vertrok onze taxi weer. Tja, daar sta je dan op een totaal verlaten plek met een slagboom en een bordje dat de ingang van het park aanduid. Na een half uur lopen bereikte we het visitor centre en werden we enthousiast begroet door de parkwachter. Deze kon ons gelukkig ook vertellen dat wanneer wij weer weg wilden gaan hij een taxi kon bellen. Een hele opluchting, anders was het 3 uur terug naar het dorp lopen.

Het park zelf was erg mooi, vooral orchideeën die overal groeiden. De klim omhoog was alleen erg pittig. Door de droge ondergrond vol afval van de natuur was het twee stappen omhoog, één naar beneden. De weg naar beneden was dan ook erg 'glad'. Terug bij het visitor centre moest de parkwachter een heuvel oplopen om bereik te hebben zodat hij een taxi voort ons kon bestellen. In het half uur dat we moesten wachten tot de taxi er was hebben we met behulp van ons wat en hoe Spaans nog een leuk gesprek gevoerd met de parkwachter, erg goed voor ons Spaans ;).

Aangezien we van Gracias de kriebels kregen aangezien we bij elke beweging die wij maakte door iedereen aangekeken werden zijn we iets eerder dan gepland vertrokken. De bestemming: La Ceiba. Nou ja, in de buurt van La Ceiba. De weg er naar toe was lang, veel langer dan gedacht. Hoewel het op de kaart in een rechte lijn bijna niets is wisten we van te voren al dat we een behoorlijk stuk moesten omreizen. Wat we echter niet wisten van te voren was dat onze bus waar wij in zaten rijp voor de sloop was... Dit had als gevolg dat de versnellingsbak niet echt meer werkte, tja als dan een aantal versnellingen het niet altijd doen kun je je wel voorstellen dat de rit lang duurde. 

Eenmaal uit de bus kwamen we aan in San Pedro Sula. Een grote stad met een gigantisch busstation. Gelijk een horde mensen over je heen die je maar in hun bus of taxi willen hebben. Maar ook een vriendelijke man, die ons de juiste kant op wees. Eenmaal een busmaatschappij gevonden bleek dat de bus net weg was. Deze tweede rit verliep op de vele onvoorziene tussenstops (mensen oppikken en afzetten, zo verdient de chauffeur wat bij) redelijk oké.

Het was al donker toen we in La Ceiba aankwamen. Gelukkig stonden de taxi's naast de bus klaar en konden we direct verder. De chauffeur wist wel aan welke weg ons verblijf zat, maar waar precies was voor hem een raadsel. De weg was aarde donker, onverhard, de berg op en door de jungle. Kortom, bij elke bordje moesten de koplampen van de auto er op geschenen worden om te kijken of we er al waren. Gelukkig hebben we het uiteindelijk gevonden en werden we warm onthaald hier. De eigenaresse van ons verblijf hier is Canadees en dat brengt het voordeel mee dat we Engels kunnen praten (na een lange vermoeiende reisdag kwam er bijna geen woord Spaans meer uit).

Bij de buren van ons verblijf hebben we vervolgens heerlijk gegeten. Deze lodge wordt gerund door een Duits stel en dat voelde stiekem ook weer een beetje thuis. Toen we de menu kaart zagen konden we ons geluk helemaal niet meer op en hebben we genoten van een schnitzel en cordon blue :). Dat is weer eens wat anders dan die bonen en tortilla's.

Vanochtend even rustig bijkomen en voor vanmiddag staat er avontuur op het programma. We zitten aan een rivier en daar gaan we dan vanmiddag ook in canyoning (met helm en zwemvest klimmen, klauteren, springen en zwemmen) en raften!