Op een (on)bewoond eiland

We hebben een stukje in te halen dus voor nu deel 1 van het verhaal

Isla de Ometepe. Een eiland in het meer van Lago Nicaragua. De rit van Leon naar ons verblijf op het eiland  we afgelegd met drie bussen, twee taxi's, twee maal een kwartiertje lopen en één ferry. Totaal iets meer dan 7 uur.

Het eiland ziet er van een afstand al bijzonder uit. In de vorm van een zandloper met aan elke kant een hoge vulkaan omringt door een groot nationaal park. Op een aantal kleine dorpjes na  aan de randen van het eiland is het er redelijk rustig. Ondanks dat het eiland niet heel groot is zijn de afstanden tussen de dorpen behoorlijk aangezien je dus altijd om de vulkanen heen moet. Om dus wat van het eiland te zien hebben we een hulpmiddel gehuurd, namelijk een scooter. Hiermee hebben we de helft van het eiland verkend, heerlijk met de wind in ons haar (voor zover dat kon, want we hadden schattige dophelmpjes op, ook goed tegen de zon). Naar het strand geweest om lekker af te koelen in het best wel warme meer van Nicaragua. Ook zijn we nog naar een Laguna geweest, waar heel veel mooie vogels te spotten waren. Als toerist op een scooter val je natuurlijk ook wel wat op en voor meneer agent waren we dus een makkelijke prooi om aangehouden te worden. En daar sta je dan, met je rijbewijs, verhuurpapieren en het 'bewijs' van de scooter. Was het de snelheid, te snel, te langzaam, iets anders? Nee, geen van allen, het ging om een gewone routine controle. Het was alleen wel even lastig om uit te leggen dat het oude Nederlandse votjesrijbewijs ook geldig is voor een scooter.

Voor de volgende dag hadden we maar bedacht dat we de vulkaan conception wel wilden beklimmen tot het uitzichtpunt op 1000 meter, waar net geen bomen meer groeiden. Toen we dit besloten was het al de avond ervoor dus we moesten nog een supermarkt vinden om eten te kopen om mee te nemen, dit bleek nog een hele klus, dus moesten we het doen op koekjes en cake en 2,5 liter water per persoon. De beklimming zelf was nog een hele uitdaging, want natuurlijk was het warm en vochtig, het zweet ging met straaltjes naar beneden. Na de beklimming was het uitzicht echt fantastisch mooi. Het was erg zonnig, dus we konden ver kijken en zelfs de stille oceaan zien. Na onze welverdiende lunch, die we ook wel nodig hadden omdat we niet echt hadden ontbeten omdat we zo vroeg (kwart voor 7) weg waren gegaan, begonnen we aan onze afdaling. Deze ging een stuk sneller dan de beklimming, al zijn we wel een aantal keer uitgegleden over het stof/zand en de losse blaadjes (dat stof/zand zat ondertussen werkelijk overal). Na nog een kwartier op de bus te hebben gewacht zijn we rond half 4 weer bij ons hotel aangekomen onder het zweet, stof en compleet uitgeblust. 's Avonds hebben we en lekkere pizza gegeten in het dorp, die hadden we wel verdiend.

De volgende dag (met spierpijn) hebben we lekker rustig ontbeten en ingepakt. Toen hebben we de bus gepakt naar Altagracia omdat we anders nog 3,5 uur moesten wachten op de directe bus richting Santa Cruz. Halverwege het eiland hebben alsnog 1,5 uur gewacht, lekker in de wind en de schaduw, dus dat was zeker geen straf, al vraag je je wel af of ie nog zal komen. Toen de bus er eindelijk was, zat ie propvol, maar we konden er net aan bij en later bleek dat er nog meer mensen bij konden (je staat werkelijk verbaasd hoeveel mensen ze hier in zo'n kunnen proppen). Helaas hadden we geen zicht uit het raam omdat iedereen ervoor stond, dus zijn we zo voorbij ons hotel gereden en moesten we nog 1,5km teruglopen met onze bagage op onze rug, wat was dat een verademing toen we bij ons huisje aankwamen, heerlijk gedoucht en gerelaxed in ons zeer mooie, gezellige huisje en daarna was het alweer tijd om te gaan eten in het dorp santa Cruz waar we nu zijn. Het huisje waar we nu verblijven staat op een boerderij die volledig ecologisch ingesteld is. Als voorbeeld komt het ontbijt van het land, de stroom voor het licht van zonnepanelen en wordt zoveel mogelijk aan recycling gedaan, wat werkelijk uniek in dit land is.

Aangezien we het klimmen van de conception nog voelden in onze spieren hebben we een dagje rustig op de boerderij gezeten. lekker in een hangmat lezen en genieten van de rust. Dat konden we wel even gebruiken. De volgende dag gooide voor het eerst deze reis het weer roet in het eten. Regen en donkere dreigende luchten behoede ons voor een extra bezoek aan het strand en dus hebben we een kort uitstapje in het dorp gemaakt. Die avond bij het enige restaurant gegeten (waar we de overige avonden en de lunch ook al zaten). Toen we net ons eten hadden viel de stroom uit en was het aarde donker. Met een zaklamp hebben we gelukkig ons eten op de tafel weer kunnen vinden alleen werden we nu door werkelijk elk vliegend beest lastig gevallen omdat wij het enige licht hadden. Alle steekbeesten hadden dus ook gelijk een lekker maaltijd.

Morgen deel 2!