De volgende grens

Om verder te gaan bij het vorige stuk:

Na het eten in het donker zijn we snel teruggegaan naar ons 'hutje op de hei'. Die avond brak de hemel open en kwam het water met bakken uit de lucht. Gelukkig zaten wij droog binnen en hadden we dankzij de zonnepanelen stroom. Het nadeel van die regen is dat alle beesten die buiten zitten ook graag droog willen zitten en dus massaal probeerden binnen te komen in ons huisje (wat bij een aantal helaas ook gelukt was). Ondanks dat zijn we die nacht gelukkig niet (al te veel) gestoken omdat we veilig onder de klamboe lagen.

De volgende dag was onze laatste dag op Ometepe. De weg van het huisje naar het ontbijt had een verassing voor ons. Door de vele regen zijn de eitjes/larven van de muggen uitgekomen en stikte het van de zwermen kleine mugjes die je werkelijk overal zag. Na een lekker ontbijt van vers fruit van eigen land, zelf geplukte lemongrass thee en kleine pannenkoekjes hebben we onze spullen ingepakt en zijn we op weg gegaan naar de weg waar de bus langs komt (bushaltes kennen ze nauwelijks en ze nemen sowieso iedereen langs de kant van de weg mee die mee wilt).
Zoals al eerder verteld zijn de bussen in dit soort landen niet echt betrouwbaar en al helemaal niet op dit eiland. Geloof ons, de NS is er niets bij. Bijvoorbeeld: Als een bus om 08:00 vertrekt kan hij er al eerder zijn, maar hij kan ook zo maar 2 uur later zijn of helemaal niet op komen dagen. Als je dan al in de bus zit of opgepropt staat en deze schijnt er volgens zeggen een uur over te doen dan kan dit nooit eerder zijn en in de meeste gevallen zelfs het dubbele. Men moet echter niet vreemd staan te kijken dat de bus om een duistere reden stapvoets rijdt en er zo maar 3 uur over doet.
Met dit in ons achterhoofd zijn we op het aanbod van een taxi ingegaan die toch al richting de Ferry moest om mensen hieruit op te pikken. We zijn snel ingestapt en hadden zo een Ferry eerder richting het vaste land.

Een uur varen verder kwamen we aan in San Jorge waarvandaan we een kort taxi ritje naar ons hotel in Rivas hebben genomen. Deze plaats aan de 'drukke' Pan American Highway, wordt vaak als stop-over gebruikt maar was zeker een bezoekje waard. Rivas heeft een gezellig centrum(pje) met vele kleine winkeltjes en zoals elke plaats heeft het een parque central met aangrenzende kerk. Aan dit park hebben we 's avonds heerlijk lokaal gegeten in een gezellig restaurantje. De volgende dag op tijd op gestaan om de Ticabus te nemen die ons de grens overbrengt naar Costa Rica en vervolgens naar San José zal brengen. De afstand tussen Rivas, Nicaragua en San José, Costa Rica bedraagt slecht 320 kilometer (ongeveer). De rit zou echter zo'n 8 uur duren. Dit door de vaak langdurige grensovergangprocedures etc. We hadden vandaag het geluk dat het erg rustig was en de controleurs ook maar weinig wilden controleren, hierdoor hebben we een uur in reistijd in kunnen halen en kwamen dus na 7 uur aan. Gelukkig konden we onderweg genieten van Spaans nagesynchroniseerde films... Kortom de omgeving die aan ons voorbij ging was veel interessanter  Ons verblijf in San José ligt vlakbij het busstation waar onze bus aankwam en ook niet heel ver van het andere busstation waar we morgenochtend in alle vroegte weer moeten zijn (06:00). Vanaf dan is het nog ongeveer 4,5/5 uur met de lokale bus naar Santa Elena waar we een aantal dagen zullen verblijven.

Santa Elena ligt in/bij het welbekende Monteverde welke in een prachtig nevelwoud ligt. Hoewel dit gebied in eerste instantie niet op ons lijstje stond om te bezoeken, kregen we van andere reizigers de tips hier zeker naar toe te gaan, vooral omdat het nu erg rustig is daar. Hoewel we voor Costa Rica in eerste instantie andere reisplannen hadden, hebben we de boel omgegooid omdat busverbindingen (en overige verbindingen) soms erg lang duren en soms ook extreem prijzig zijn (wat weer te maken heeft met de vele (vooral Amerikaanse) toeristen die hier in het hoogseizoen kunnen zijn). 

Morgen dus nog een rit voor de boeg gevolgd door een paar dagen Santa Elena en omgeving!