Weer terug?

Weer terug? Ja. In ons vorige bericht stond dat onze volgende bestemming Leon zou zijn. Voor diegene met een goed geografisch inzicht of diegene die de kaart erbij hebben gepakt zien dat we weer terug richting Guatemala zijn gegaan.
Ik zal even kort uitleggen waarom. In eerste instantie zouden we met de lokale bus van Guatemala een busverbinding naar Managua hebben die langs Estelli (Nicaragua) ging en daarmee Leon zou overslaan. Deze andere, snellere en comfortabelere bus stopte wel in Leon, maar op dat moment hadden we het hotel in Granada al geboekt en aangezien de afstand tussen Granada en Leon in drie uur te reizen was hebben het maar zo gedaan aangezien we anders het hotel moesten annuleren.

De bus vanuit Granada kwam ons bijna letterlijk tegemoet rijden toen we over het centrale plein in Granada liepen. Een gewoonte in de landen hier is om bij iedere mogelijke passagier te claxonneren en te roepen waar deze bus naar toe gaat. Vanaf de andere kant van het plein werden wij dus al gespot. Niet echt moeilijk aangezien we bepakt en bezakt er bij liepen. Na een transfer in Managua verliep de warme rit naar Leon op een incident na goed. Onderweg een erg net gebeurd ongeluk tegengekomen wat ons (en iedereen in de bus) even stil deed worden. Ik zal geen details vertellen erover, maar de chaos op de plek van het ongeluk en de hysterie van de mensen erbij verteld helaas genoeg... In dit geval betrof het wederom een fietser, hetgeen we hier helaas al vaker tegen zijn gekomen bij ongelukken. Fietsers zie je hier overal en aangezien ze hier geen fietspaden kennen rijden deze op dezelfde (snel)wegen als waar auto's en vrachtwagens met hoge snelheid voorbij denderen. Alsof dat niet erg genoeg is heeft geen enkele fietser licht op de fiets wat ze werkelijk een schim maakt in het donker op de onverlichte wegen.

Bij aankomst op het busstation van Leon werden we direct overvallen door allerlei fietstaxi's en propers van de meest louche hostels die er zijn. Gelukkig zijn we wel wat gewend en ongeloofwaardige verhalen van "my best friend is American/German/Dutch" en "naam accommodatie" is realy not a good place to stay" trappen wij niet in. We zijn dan ook snel een goede taxi ingevlucht en voor ons verblijf afgezet terwijl de eerste echte grote hoosbui losbarstte boven ons hoofd.

De afgelopen dagen hebben we Leon en omgeving verkend. Zo heeft deze stad vele kerken en de grootste kathedraal van Centraal Amerika. Helaas wat minder mooi aan de buitenkant, maar zeker mooi van binnen en ook vanaf het dak (waar je op kon) gaf het een prachtig uitzicht op de omgeving.
De bekendste attractie van Leon voor toeristen is toch wel de Cerro Negro. Deze actieve vulkaan in de buurt van de stad, dankt zijn naam aan zijn pikzwarte zand. De gehele vulkaan valt dan ook erg op bij de rest van de groene beboste omgeving. na een klim van ongeveer drie kwartier naar boven met een groot 'plank' onder je armen stonden we aan de rand van de krater van deze actieve vulkaan. Een beetje eng, maar ook een prachtig uitzicht en bijzonder om te zien hoe de zwaveldampen opstijgen uit de grond en het zand op sommige plekken flink heet is.
Natuurlijk wilden we ook weer de vulkaan af en daar kwam de 'plank' goed van pas. De truc is namelijk om met deze slee zo snel mogelijk de vulkaan af te gaan. Na onszelf in een fel oranje overal te hebben gehesen kregen we de laatste instructies om veilig beneden te komen. Met beschermbril op zoefden we één voor één de berg af. Hoewel het record voor mannen op 89 km per uur staat kon dit vandaag niet gehaald worden. De regen van de afgelopen dagen heeft het 'pad' naar beneden erg hobbelig gemaakt waardoor we af en toe afgeremd werden. Duurde de rit omhoog drie kwartier, stond je beneden in een aantal seconden en konden we het zwarte zand wat werkelijk overal zat (en wat we over een week waarschijnlijk nog steeds af en toe tegen zullen komen) van ons afkloppen en kijken hoe de rest zijn afdaling naar beneden deed.

De tijd in Leon zit erop een we trekken verder naar het zuiden. Het eiland Ometepe zal onze volgende bestemming zijn. Ten minste, dat hopen we, we moeten er maar eens zien te komen ;).